Tecnoloxía para dixitalizar o diagnóstico do ollo seco

A Universidade Politécnica de Madrid desarrolla un sensor portátil que permite detectar mostras biolóxicas

 

A polución ou as horas que pasamos diante do ordenador redcindo os parpadeos poden acarrear síntomas de ollo seco. O paciente que sofre esta doencia deixa de secretar lágrimas con normalidade e sofre irritación ocular, sensación do corpo extrano, enroxecemento ou visión borrosa. Esta dolencia manifiestase por unha disfunción das glándulas lagrimales. Para axilizar o seu  diagnóstico, o Grupo de Óptica, Fotónica e Biofotónica da Universidade Politécnica de Madrid desarrollou un biosensor óptico portátil que permite dixitalizar a detección de mostras biolóxicas in situ mediante dispositivos Point of Care (PoC) sin recurrir a un laboratorio. A enfermedade afecta  a un 15% da población maior de 60 anos. Esta tecnoloxía, desarrollada dende 2008  permite detectar in-vitro concentracios de nanogramos por mililitro de material biológico (bacterias, virus, proteínas…) como nos análisis dun laboratorio. "A ventaxa competitiva é poder ter o diagnóstico in situ, e que poida ser manipulado por personal non cualificado", conta Miguel Holgado, investigador principal do equipo. "De este modo remplazaríase na consulta médica reducindo o tiempo de espera", asegura.
O método de lectura do dispositivo está basado "no  cambio de propiedades ópticas dos sensores cando se lles añade material biolóxico, de modo que tan so monitorizando a resposta espectral da luz reflexada  podese determinar a cantidade de moléculas biolóxicas existentes na superficie". Os ensaios non requieren de ningún marcaxe (enzimas, fluorófos, partículas de oro…) para amplificar a respuesta, son label-free, polo  que abarata os costes frente a outros diagnósticos convencionales.

"No caso do ollo seco queremos detectar proteínas. Para elo  añadimoslle os anticorpos específicos como receptores", explica Beatriz Santamaría, física de formación e investigadora do proxecto. O principal obstáculo para analizar lágrimas de pacientes con ollo seco é o pouco volume de mostra que se puede obter, que non soe alcanzar máis de  5 microlitros. "O problema resolveuse coa fabricación dunha superficie sensorial na que se inmovilizan uns bioreceptores (anticuerpos) afins as proteínas obxetivo e que pode albergar mostras de hasta un microlitro sin que éstas se evaporen". Santamaría intue que tenrán resultados positivos con lágrimas reales a finales do ano que ven.